کارنامه‌ام

پر از تقلب و گناه

خط خطی سیاه

هیچ وقت درسخوان نبوده‌ام ولی

در شب تولدت

مثل کاج

توی طاق نصرت محله کار کرده‌ام

شاخه‌های خشک داربست را

بهار کرده‌ام

*

راستی دو روز قبل

سرزده به خانه‌ی دل امید - همکلاسی‌ام - سر زدی

ولی چرا

به خانه‌ی حقیر قلب من نیامدی؟

رد شدم، قبول

ولی به من بگو

کی به من اجازه‌ی عبور می‌دهی؟

راستی اگر ببینمت

به من هر چه خواستم می‌دهی؟

کارنامه‌ی مرا

دست راستم می‌دهی؟

نا امید نیستم ولی به خاطر خدا

از کنار نمره‌های زیر ده عبور کن!

ای عصاره گل محمدی!

فصل امتحان سخت ما ظهور کن !


 

کدام جمعه دعا مستجاب خواهد شد

 سوار صاعقه پا در رکاب خواهد شد،

کدام جمعه ز عطر بهشتی گل یاس

 بهارغرق شمیم گلاب خواهد شد

دلم هر جمعه در تب و تاب است

 عاشقانه بی قرار دلبر است،

گفتم جمعه شود پایان غمم

 جمعه رفت وباز چشمم به راه است

ما معتقدیم که عشق سر خواهد زد

 بر پشت ستم کسی تیر خواهد زد،

سوگند به هر چهارده آیه نور

 سوگند به زخم های سرشار غرور،

 آخر شب سرد ما سحر می گردد

 مهدی به میان شیعه برمیگردد

ای چل چراغ گم گشته در تاریک روشن سحرگاهان!

در کنار چشمه حقیقت با زمزمه جویبار چشمانم،

راز عشقت را فاش می کنم و آشکارا فریاد می زنم

که شانه های ضعیف من طاقت سنگینی بار دوری

تو را ندارد. کلامم را با چشم دل بخوان که ببینی

آن را با آب زلالی از جنس اشک نوشته ام.آن را

بخوان که حدیثی از فراق توست.

اشتیاق غرق شدن در چشمان رویایی ات که 

هرگز ندیده ام در من قوت گرفته و حریر سبز خیالت

در کارگاه ذهنم، تار وپود انتظار می بافد. از پنجره

کوچک تنهایی ام به جاده بی انتها ی افق، چشم

دوخته ام و احساس می کنم در مقابل شمعی که

در کنارم آهسته آهسته اشک میریزد، چه قدر

کوچکم.در این روب جدایی، ابرهای سیاه آسمان

دلم پرپر می شوند و نم نم باران اشکها،گونه هایم

را نوازش می دهند و در فراق تو سینه بر سجاده

می کشند.

اماج دریای دلم بر ساحل چشمانم هجوم آورده و

من غرق رویای ظهورت می شوم. چهره نادیده

تو را به تصویر می آورم و می بینم که در تمام

ورق های دفترم نام تو را نوشته ام.      

مولا جان برای دیدنت با اشک هایم وضو ساخته

و در نمازهایم میگویم:

خالق مهربان من!                                          

اگر دست تقدیر تو، لباس سپید آخرت رابر تن

من پوشاند و درخت زندگی ام، تن به خواب 

زمستانی و ابدی خویش سپرد و میان آن ماه تابان 

در آسمان چشم مردمان آشکار شد،مرا از محراب

قبرم برانگیز و توفیق احرام در صحن و صفایش

عنایت کن تا لبیک گویان در گرد کعبه ی وجود

مقدسش طواف کنم.        

پنجره قلب منتظران رو به آسمان بی کرانت گشوده است

تا به یک اشارت تو، غبار غم و اندوه غیبت از دل ها بر

خیزد و چشم ها به تماشای باران ظهور بنشیند.

من در عبور لحظه ها بسیار ناتوانم، ولی با هر نفسی

آرام می گویم:

تا طلوع آخرین صبح به انتظارت می نشینم.

هزار بار نوشتم و پاره کردم باز

نیامدی ودلم را ستاره کردم باز

چقدر شعر شدم شعرهای آبی رنگ

چقدر سوره شدم، آیه آیه دلتنگی

چقدر محض شما استخاره کردم باز

گره به قلب من افتاده، صد هزار گره

به اسم اعظمتان راه چاره کردم باز

دلم گرفت از این شهرهای بی موعود

تمام پنجره ها را دوباره کردم باز

دخیل بسته دلم، روضه ای بخوان آقا

هوای کودک بی گهواره کردم باز

مولاجان سلام!

سلام برتوکه هر صبح وشام دعایمان میکنی وبه حرمت وبرکت دعای توست

که خدای مهربان، بلاها را ازما دور میکند.

باز هم آمدی و ما نبودیم! تو هر روز سراغ مان می آیی، اما افسوس که ما

"خود" نیستیم. باز آمدی،نگاه مان کردی، لبخند زدی، دست نوازش بر سر ما

کشیدی و دعایمان کردی؛ اما صد حیف که ما نبودیم!ما ندیدیم!

رنگ ها، صداها و آدم ها مشغولمان کرده... از"خود" دوریم ودر قیل وقال این

دنیاغرقیم! به دنبال کلاف سر در گم مشکلات مان میگردیم.

دم از انتظار می زنیم اما فراقت را لمس نمی کنیم.

دیوارهای دنیا احاطه مان کرده و هر روز از خود خویش دورتر می شویم.

دور دور دور آنقدر که نقطه ای کوچک در جاده ای بزرگ می شویم. راستش

یکی از دوستان برایم پیامی فرستاد که حسرتش بر دلم ماند:"امام صادق(ع)

به ابوحمزه ثمالی خطاب کرد: وقتی تو را می بینم دلم باز می شود" آیا امام

عصرنیز چنین به ما ی گوید؟...

وای برما! رو سیاهیم آقاجان. اگر شما ما را ببینید و دلتان بگیرد، ما چه کنیم؟

ما از تو دوریم! هنوز نتوانستیم دوستی خود را به شما ثابت کنیم، هنوز نشده

خالص شویم وتنها کارهایی را انجام دهیم که موجب شادی قلب شما گردد.

شاید هنوز ضعف داریم و کارهایی می کنیم که قلب شما را به درد می آورد.

می بینی آقاجان!هر روز می آیی، از کنار ما رد می شوی اما عبورت را حس

نمی کنیم. می آیی، نگاهمان می کنی؛ اما تو را نمی بینیم.

ما این گونه ایم اما تو هیچ گاه دعای خیرت را از ما دریغ نمی کنی.تو نگاهت

را از ما بر نی داری. تو به کوچکی وضعف و نادانی ما نگاه نمی کنی.

ما هم به لطف و محبت و دعای تو دلخوشیم واین را شما خوب می دانی.

من مدت هاست که منتظر معجزه ام. او مدت هاست که منتظر معجزه است.

ما مدت هاست که در این دنیای سرشار از آهن دود، منتظر معجزه ایم.

مدت هاست که دست های کوچکمان را رو به آسمان گرفته ایم تا فرجی شود.

تو را به خدا ما را رها نکنی که بیچاره ترین خواهیم شد.

باز هم بیا شاید این بار آمدی و بودیم. بیا که دردهای روح مان مرحم می خواهد. 

خدایا مرا ببخش...اگر صدایت نمی زنم،فراموشت نکرده ام!

خدایا مرا ببخش...اگرچیزی از تو نمی خواهم،همه چیز را

                  از تو گرفته ام،                           

خدایامرا ببخش... اگر طنابم را گسسته ام،پوسیده بود

محکم ترش را می خواهم.

خدایا مرا ببخش...اگر آتش عشقت را با اشک هایم بیرون

میرانم، دارم شعله ور می شوم.

خدایا مرا ببخش...اگر خود پرستم،در وجودم تورا یافته ام.

خدایا مراببخش...اگر به دنیا دل بسته ام! در شوره زارش

رد تو را می جویم....

خدایا مرا ببخش...اگر در عشقت کفر می گویم، قلبم 

گنجایش این همه رحمت را ندارد.

خدایا مراببخش...اگر چشمانم را بسته ام، می خواهم

امشب خواب تو را ببینم.

فاطمه يعني شرف،يعني حجاب

فاطمه فخر زنان، روز حساب

 
 فاطمه يعني رضاي کردگار 

شاهکار خلقت پروردگار 

عالم شده معطر از گلشن خدیجه      

                                                                                                                                
خندد گل محمد در دامن خدیجه

         
آنان که دیده بستند از خدمت خدیجه  

                  
کی می توان ببینند این عزت خدیجه

                      
میلاد دختر نبوت، همسر ولایت ، مادر امامت ، برشما مبارک باد

باز از چمن داور، یک غنچه نمایان شد 

از یمن قدوم او عالم همه بستان شد

 
برخیز نما شادی، ایام سرور آمد                               

ون باز دری بر خلق از روضه ی رضوان شد    

میلاد حضرت زهرا(س) برشما مبارک باد 

 دریا ست نبی و گوهرش فاطمه است

یکتاست علی و همسرش فاطمه است

با آنکه پناهه همه خلقست حسین

او هم به پناه مادرش فاطمه است

فاطمه نامی که با آن عشق می بازد خدا

فاطمه نوری کزآن بر خلق می نازد خدا

ما نه یاران دگر نه انبیا گویند کاش

در جزا ما را ز چشم او نیاندازد خدا

از آسمان قدوسیان آواز کردند

درهای رحمت را دوباره باز کردند

در موسم میلاد یاس باغ عصمت

در باغ جنت بلبلان آواز کردند

.

اشک در دیده ترم باشد / شب میلاد دلبرم باشد

ای عزیز رسول، یا زهرا / عشق تو روح پیکرم باشد

جان ما را اگر پذیرایی / هدیه روز مادرم باشد . . .

فاطمه نامی که با آن عشق می بازد خدا / فاطمه نوری کزآن بر خلق می نازد خدا

ما نه یاران دگر نه انبیا گویند کاش / در جزا ما را ز چشم او نیاندازد خدا . . .

سر فصل کتاب آفرینش زهراست 

روح ادب وکمال و بینش زهراست

 
روزی که گشایند در باغ بهشت

 
مسئول گزینش و پذیرش زهراست 

سر فصل کتاب آفرینش زهراست

 
روح ادب وکمال و بینش زهراست 

روزی که گشایند در باغ بهشت 

مسئول گزینش و پذیرش زهراست 

افتخار زنان همین بس که روز میلاد برترین گوهر خلقت بانوی بهشت،

فاطمه زهرا(س) روز زن نامیده شده است

روز زن مبارک

ماهیان ازتلاطم دریا به خدا شکایت بردند؛وچون به خواست ایشان

وامر الهی،دریا آرام شد،خود را اسیر تور صیادان یافتند.

تلاطم های زندگی حکمتی است از جانب خداوند. 

بهانه میاور ای دل

بهانه میاورای دل،چه باکلمات بارانی،چه با کلمات تشنه،چه باکلمات روشن،چه با کلمات

تاریک می توانی عاشقانه به اوبگویی:"دوستت دارم" می توانی دست ورویت رادریک

قطره شبنم بشویی وخورشیدرا با همه قوم وخویشهاش به خانه دعوت کنی.

بهانه میاور ای دل،وقتی قراراست بااو خوشبخت بشوی،چه فرقی میکند که صبح زود

زیرباران بمیری یا عصرگاهان در کویری تفته؟وقتی اواز تو به تو نزدیکتراست،همه دنیا

متعلق به توست.

می توانی ابرها رادر چمدانت بگذاری وقاره آفریقا رادر دست راست خودجای دهی.

می توانی همه ساعتها راباضربان قلب او تنظیم کنی.

بگومن انگشتی راکه به سوی ماه نشانه رفته است،دوست دارم.

بگوخوشبوتراز عشق کلمه ای نیست.بگو وقتی که عاشق باشی،همه کتابها به

نام یار نوشته می شود،همه ستارگان بالای سراو می ایستندو همه بارانها برسر

او می بارند.

بگو وقتی عاشق باشی،هیچ دری بسته نخواهد بود،هیچ سلامی بی جواب نخواهدماند 

و هیچ سیبی برشاخه تنهایی نخواهد پوسید.

بهانه میاور ای دل،اگرعاشق باشی می توانی جای فصلها را باهم عوضکنی،بهارسپید

شودوزمستان سبز،می توانی پابرهنه روی قله هیمالیا بایستی ودر استکان مجنون

چای بنوشی.

می توانی روی گیسوان فرشتگان گل بکاری وبا جبرئیل ورقی قرآن بخوانی،می توانی 

دلواپس دیرآمدن قاصدکها بشوی وبا آدم برفی هایی که شعرمی گویند دوست باشی.

بهانه میاور ای دل،به اطرافت نگاه کن،دنیاپر لزعاشقان است:دره های بنفشه وزنبق،

پروانه ها،پونه های لب جوی،درختان انگور وانار،آینه های بی غبار وکوهستانی که تا

بالای آرزوهای محال من قد کشیده است.

می توانی نام مرا فراموش کنی،می توانی نام گلها را غلط بنویسی،می توانی کلید

بهشت رادرخیابان گم کنی،اما همیشه عاشق باشی.

بهانه میاور ای دل،به او بگو جزاین کلمات سربه زیر چیزی نداری،بگوجزیک قلب تازه

وچشمانی عاشق ودستانی پراز غزل و رویا چیزی نداری.

یکی بگشایداین در را،دلم تنگ است، هوای پاک می خواهد

نسیمی نرم...یکی بگشایداین در را،دلم خسته است،دلم

هم راز و هم آواز می خواهد،که تاخوانم به گوشش دردهای

مانده در دل را،که تا گویم به آواز، آرزوهایی که پژمردند،

خدایا در قفس یکریز می گویم،مگر در را به روی من

تو بگشایی.....